GÖNÜL DOSTLARI KULÜBÜ

GÖNÜL DOSTLARI KULÜBÜ

Sonbahar sabahı, okul yolunun iki yanını rengârenk yapraklar süslemişti. Sararan, kızaran, kahverengiye dönen yapraklar, yerlerde küçük bir halı gibi seriliydi. Hafif bir esinti, ağaçların dallarını hafifçe sallıyor, uzaklardan bir yerlerde bir serçe cıvıldıyordu. Baran, sırt çantasını sallaya sallaya yürürken bir yandan da dün yaptığı hatayı düşünüyordu.

Okulun bahçesi sabah ışıklarıyla parlıyordu. Uzun çam ağaçları gökyüzüne doğru uzanıyor, sarı yapraklı kavaklar hışırdayarak sabahı selamlıyordu. Okul binası ise pırıl pırıl yıkanmış gibiydi; camlardan yansıyan ışık, sanki içeriye de umut taşıyordu.

Baran, 5/E sınıfının kapısına geldiğinde yüreği hafif hafif çarpıyordu. İçeride, sıraların arasında Elifsu'yu gördü. Elifsu, sessizce defterine bir şeyler çiziyordu.

"Elifsu," dedi Baran yavaşça, "Dün seni kırdım ya... Çok üzgünüm. Gerçekten istemeden oldu."

Elifsu başını kaldırdı, yüzünde hafif bir tebessümle,
"Önemli değil Baran," dedi. "Sen gönülden söylüyorsun, ben de gönülden affediyorum."

O sırada sınıfa Fatih Öğretmen girdi. Her zamanki gibi yüzünde sıcacık bir gülümseme vardı. Tahtaya büyük harflerle şunu yazdı:
"Gönül bir sırça saraydır, kırılırsa yapılmaz."

"Bugün size bir sürprizim var!" dedi. "Sınıfımızda artık bir kulübümüz var: Gönül Dostları Kulübü! Her ay bir gün 'Gönül Onarma Günü' düzenleyeceğiz. Kırgınlıkları tamir edecek, güzel sözler söyleyecek, birbirimizi daha iyi anlamaya çalışacağız."

Sınıf bir anda coştu. Herkes birbirine bakıyor, heyecanla fısıldaşıyordu.

İlk Gönül Onarma Günü etkinliği için herkes hazırlık yapmaya başladı. Kimileri küçük notlar yazdı:

·        "Sen gülümseyince günüm aydınlanıyor!"

·        "İyi ki varsın!"

·        "Seninle oyun oynamak çok eğlenceli!"

Bazıları minik hediyeler hazırladı: Bir çiçek resmi çizenler, renkli kalemlerle kartlar yapanlar, hatta kendi şiirini yazıp süsleyenler bile oldu.

Bahçeye çıktıklarında, uzun bir ip çekildi ve herkes hediyelerini buraya astı. İplerin arasında uçuşan renkli kâğıtlar, sanki mutluluğun bayrakları gibiydi. Güneş, yaprakların arasından süzülüp bu renk cümbüşünün üzerine ışık serpiştiriyordu.

Etkinlik sonunda Fatih Öğretmen herkesin eline minik bir rozet verdi. Rozetlerin üzerinde altın harflerle şunlar yazıyordu:
"Gönül Tamircisi"

Baran, rozeti göğsüne takarken Elifsu ona göz kırptı.
"Artık gönül kırmak yok!" dedi neşeyle.

Tam o sırada Baran'ın cebinden küçük bir kâğıt düştü. Elifsu eğilip aldı ve gülümseyerek okudu:
"En güzel tamir, bir tebessümle yapılanıdır."

İkisi de kahkahalara boğuldu. O an anladılar ki bazen bir özür, bazen bir gülümseme, bazen de bir küçük not, kocaman gönül yaralarını iyileştirebilirdi.

Ve 5/E sınıfı, o günden sonra sadece derslerinde değil, kalplerinde de en başarılı sınıf oldu.

GÖNÜL İNCELİĞİ

GÖNÜL İNCELİĞİ

Hayat, bazen dikenli bir yol gibi görünse de, aslında içten bir tebessümle, yumuşak bir sözle güzelleşir. İnsan, elindekinin kıymetini bildikçe, etrafındaki çiçeklerin daha bir renkli açtığını fark eder. Çünkü gönül, narin bir çiçektir; dikkat ister, emek ister.

Çiçeklerle hoş geçinmek demek, sadece doğayı sevmek değildir; insanlara da sevgiyle yaklaşmaktır. Bir sözü söylemeden önce düşünmek, bir hareketi yapmadan önce kalbimizin sesini dinlemek, gönül inceliğinin bir parçasıdır. Bazen bir yanlış söz, bir küçümseyen bakış, dostlukları paramparça edebilir. Oysa güzel bir söz, kırık kalpleri onarır; küçücük bir ilgi, koca dağları eritir.

Balı incitmemek ne demektir? En tatlı şeyleri, yani sevgiyi, dostluğu, samimiyeti korumaktır. Bir küçük meyve için dalı incitmemek ise, küçük menfaatler uğruna büyük değerleri feda etmemektir.

Konuşmak bize verilmiş en özel nimetlerden biridir. Ancak bu nimeti hoyratça kullanmak, gönülleri kırar. Atalarımız ne güzel demiş: "Ya hayır söyle ya sus!" Çünkü söz, insanı yüceltir de, küçültür de.

Sevmek, en büyük güçtür. Sevgiden geri kalmamak, sadece güzel zamanlarda değil, zor zamanlarda da yanında olabilmektir. Yapan olmak, yıkan olmamaktır. Gülü incitmemek, sevgiyi zedelememektir.

Kimi zaman başarılar başımızı döndürebilir, kibirle yürümek cazip gelebilir. Fakat yükseklerde gezerken gözümüzü ufuktan ayırmamak, tevazuyu elden bırakmamak gerekir. Yoksa yolu da gönülleri de incitiriz.

İşte bu yüzden, her adımımızı, her sözümüzü, her bakışımızı gönül inceliğiyle süslemeliyiz. Unutmayalım ki, bir damla sevgi, binlerce kırgınlığı silebilir. Bir damla kibir ise, koca bir dostluğu yok edebilir.

Hayat, küçük güzelliklerin büyük yankılar uyandırdığı bir yolculuktur. Gönlümüzü incitmeden, başkalarının gönlünü de kırmadan yürürsek, bu yolculuk bir ömre değil, nice ömürlere umut olur.

GÖNÜLLER KÖPRÜSÜ

GÖNÜLLER KÖPRÜSÜ

İlkbaharın tatlı bir sabahıydı. Şehrin kenarında, minicik ama sıcacık bir okulda çiçekler açmış, kuşlar dallarda şarkı söylüyordu. 5/E sınıfının camları ardına kadar açıktı. İçeri serin bir rüzgâr doluyor, perdeleri hafifçe uçuruyordu.

Sınıfta hareketlilik vardı. Rüzgâr her zamanki gibi aceleci adımlarla sırasını bulmaya çalışırken, Zeynep kitabını açmış sessizce bekliyordu. Derken, kapı aralandı. Fatih Öğretmen gülümseyerek içeri girdi. Elindeki kalemiyle tahtaya büyükçe bir cümle yazdı:

"Gönül bir sırça saraydır, kırılırsa yapılmaz."

Çocuklar merakla cümleye baktı. Rüzgâr, hemen Zeynep’e eğildi:
"Zeynep, sırça saray ne demek ya? Hiç duymadım böyle bir şey," dedi.

Zeynep gülümsedi. "Camdan yapılmış çok kırılgan bir saray gibi düşün. Yani... gönüller de kolayca kırılır demek istiyor," diye açıkladı.

Rüzgâr, kafasını salladı. O sırada sırasına koymak için çantasını fırlattı ama çanta yanlışlıkla Zeynep’in yeni defterinin üstüne düştü. Defter yere kaydı ve kapağı hafifçe yırtıldı.

Zeynep'in yüzü bir anda düştü. Gözleri dolacak gibiydi. Sınıfta derin bir sessizlik oldu. Herkes nefesini tutmuş, Zeynep’in ne yapacağını bekliyordu.

Tam Zeynep bir şey diyecekken, Fatih Öğretmen yumuşak sesiyle araya girdi:
"Ne demiştik çocuklar? Gönüller sırça saray gibidir. Bazen istemeden zarar verebiliriz. Ama önemli olan kırmamaya çalışmak ve kırıldıysa tamir etmeye uğraşmaktır."

Zeynep derin bir nefes aldı, gözlerini Rüzgâr’a dikti. Sonra hafifçe gülümsedi:
"Boş ver Rüzgâr, defter tamir olur. Önemli olan arkadaşlığımız," dedi.

Rüzgâr utancından kıpkırmızı oldu. Başını önüne eğip mırıldandı:
"Gerçekten özür dilerim Zeynep. İstersen sana yeni bir defter alırım."

Zeynep başını iki yana salladı. "Gerek yok. Sen özür diledin ya, yetti bana," dedi.

Öğle arasında Fatih Öğretmen herkese küçük renkli kâğıtlar dağıttı.
"Hadi bakalım, şimdi herkes bir arkadaşına güzel bir not yazacak," dedi.

Rüzgâr eline aldığı kâğıda uzun uzun baktı, sonra yazmaya başladı:
"Senin sabrın bana sabrı öğretti, Zeynep. İyi ki arkadaşım olmuşsun."

Zeynep notu okuyunca yüzünde kocaman bir gülümseme belirdi. Rüzgâr’a döndü ve hafifçe koluna dokundu:
"Sen de iyi ki varsın, Rüzgâr."

Ertesi gün Fatih Öğretmen sınıfa yeni bir görev verdi:
"Çocuklar, bu hafta bir 'İyilik Panosu' yapacağız. Kim kime iyilik yaparsa, onu yazıp panoya asacağız!"

Sınıfta bir sevinç dalgası yayıldı. Herkes hevesle planlar yapmaya başladı. Kimisi sıraya yardım edecekti, kimisi silgisini paylaşacaktı.

Rüzgâr ve Zeynep, panoyu birlikte süslemek için gönüllü oldular. Renkli kartonlar, yıldız çıkartmaları, ışıltılı kalemlerle panoya "Gönüller Köprüsü" yazdılar.

Hafta boyunca küçük ama değerli iyilikler panoda birikti. Her iyilik, sınıfı biraz daha sıcak bir yuva haline getiriyordu.

Günün sonunda, Fatih Öğretmen çocuklara döndü:
"İşte çocuklar," dedi. "Türkiye Yüzyılı Maarif Eğitim Modeli'nin istediği şey tam da bu: Bilgili olmak kadar güzel kalpli olmak da önemli!"

Tam herkes eşyalarını toplarken, Fatih Öğretmen cebinden minik bir paket çıkardı.
"Bu da iyilik panosuna katkı yapan herkese sürprizim!" dedi ve bir kutu dolusu rengârenk kalem setini çocuklara dağıttı.

Rüzgâr ve Zeynep birbirlerine bakıp kıkırdadılar. Çünkü o an anlamışlardı ki, bazen küçük bir özür, küçücük bir iyilik, yepyeni ve kocaman bir dostluk başlatabilirdi.

Gönüller köprüsü kurulmuştu bir kere; artık hiçbir şey onu yıkamazdı.

SÖZLERİN GÜCÜ

SÖZLERİN GÜCÜ

İnsanlar arasındaki ilişkiler bir bahçe gibidir. Bu bahçeyi yeşerten de kurutan da bizim sözlerimizdir. Çünkü dilimiz, sadece konuştuğumuz bir araç değil, kalbimizin aynasıdır. Ne söylüyorsak, aslında iç dünyamızı da ortaya koyarız. İşte bu yüzden büyüklerimiz, "Gönül bir sırça saraydır, kırılırsa yapılmaz." demişler. Gönül camdan yapılmış koca bir saray gibidir: Çok güzel, çok kıymetli ama bir o kadar da kırılgandır.

Günlük hayatımızda bunu her zaman hissediyoruz. Mesela, okulda bir arkadaşımız yaptığı bir hatadan dolayı üzülmüşken ona, "Sen zaten hep yanlış yapıyorsun!" dersek, onun gönlündeki sırça saraya kocaman bir çatlak atmış oluruz. Oysa "Bu sefer olmadı ama bir dahaki sefere daha iyisini yaparız." desek, ona güç verir, yanında olduğumuzu hissettiririz.

Bir başka örnek: Diyelim ki teneffüste bir arkadaşımız yeni bir şarkı söylüyor. Eğer hemen alay edersek, belki bir daha cesaret edip şarkı bile söyleyemez. Ama "Ne güzel söyledin!" ya da "Çok güzel bir melodi seçmişsin!" dersek, ona özgüven kazandırırız. İşte dilimizin gücü burada ortaya çıkar: Bir sözcükle bir gönül yapar, bir sözle bir gönül yıkabiliriz.

Türkiye Yüzyılı Maarif Eğitim Modeli de bize tam bunu öğretiyor: Sadece bilgi sahibi olmak yetmez; bilgiyi güzel ahlakla süslemeliyiz. Modelin temel hedeflerinden biri, öğrencilerin sadece akademik başarıya değil, aynı zamanda yüksek bir karakter ve güçlü bir gönül dünyasına sahip olmalarını sağlamaktır. Yani, derslerde başarılı olmak kadar, arkadaşlarımıza karşı nazik, anlayışlı ve yapıcı bir dil kullanmak da çok kıymetlidir.

Bugün sosyal medyada da sözlerin etkisini çok net görebiliyoruz. Bir yorumla bir insanı mutlu etmek de mümkün, onu üzmek de. Bir arkadaşının paylaşımının altına "Çok güzel olmuş, emeğine sağlık!" yazdığında, ona moral verebilirsin. Ama kırıcı bir cümle yazarsan, onun gününü mahvedebilirsin. Dilimizin bir "gönül inşa edicisi" olduğunu unutmamalıyız.

Bazen de düşünmeden söylediğimiz sözler, yıllarca unutulmaz. Bir öğretmenin öğrencisine söylediği "Sen çok zekisin, çalışırsan harika işler yaparsın!" sözü, o öğrencinin hayat boyu kendine güvenmesini sağlayabilir. İşte bu yüzden, dilimizi kullanırken dikkatli olmak, her kelimemizi bir iyilik tohumu gibi görmek gerekir.

Dil, sadece konuşmak için değil, gönüllere dokunmak içindir. Her sözümüz bir tuğla gibi ya bir dostluk köprüsü kurar ya da yıkıma sebep olur. Hayatımız boyunca, hangi kelimeyi nereye koyduğumuza dikkat edersek, gönüllerden yükselen güzel saraylar kurabiliriz.

Unutmayalım:
Gerçek başarı, sadece aklımızla değil, kalbimizle de doğru olanı seçebilmektir.
Ve en güzel gönül sarayları, güzel sözlerle kurulur.

TÜRK - İSLAM MEDENİYETİNDE SANAT

GÖNÜLDEN GÖNÜLE AKAN BİR YOLCULUK

‘Türk – İslam Medeniyetinde Sanat’

Sanat, bir milletin kalbinden çıkan ve nesilden nesile taşınan bir hediye gibidir. Bizim büyük medeniyetimizde sanat, sadece duvarları süslemek için yapılmaz; gönülleri güzelleştirmek için var olur. Bir çini deseninde Allah’ın sonsuz kudretini hissederiz, bir ebru çalışmasında sabrın ve tevekkülün rengârenk izlerini görürüz. Hat sanatında ise, harfler adeta dua eder gibi kıvrılır, yüreğimize umut eker.

Eskiden büyük sanatçılarımız eserlerini yaparken isimlerini bile yazmazlardı. Çünkü onlar için önemli olan, “Ben yaptım!” demek değil, güzelliği ve anlamı insanlara sunmaktı. Bugün bir müzeye gittiğimizde ya da eski bir camiyi gezdiğimizde hâlâ o mütevazı sanatın nefes aldığını hissederiz. Bir düşünün: Bir zamanlar elleriyle işlenen bir çini parçası, bugün hâlâ yüzlerce insanı hayranlıkla kendine çekiyor!

Bugün teknoloji çağındayız. Parmaklarımızın ucunda internet var, yapay zekâ programları resim bile yapabiliyor! Ama unutmamalıyız ki, en iyi teknoloji bile insan kalbinin derinliğini ve duygusunu taklit edemez. Bir fotoğraf makinesi saniyeler içinde yüzlerce kare çekebilir ama bir sanatçının çizdiği bir resimdeki duyguyu, hikâyeyi, sabrı ve emeği veremez. İşte bu yüzden, gerçek sanat hâlâ en değerli hazinemizdir.

Maarif Eğitim Modeli bize şunu hatırlatıyor: Bilgi sadece aklımızda değil, gönlümüzde de olmalı. Bir ebru sanatçısı gibi hayatın dalgaları arasında sabırla renklerimizi korumalıyız. Bir hat ustası gibi doğru çizgide ilerlemeli, sağlam adımlar atmalıyız. Bir çini ustası gibi her küçük detayı önemsemeli, incelikle çalışmalıyız. Çünkü gerçek başarı, hem kalbi hem aklı güzelleştirebilmekte saklı.

Düşünsenize, bugün bir arkadaşınıza küçük bir doğum günü kartı hazırladığınızda bile bir sanat eseri ortaya çıkarabilirsiniz! Sadece bir resim ya da bir yazı değil, içine kattığınız sevgi ve özen, onu özel yapar. Tıpkı eski ustalarımızın her fırça darbesine sevgilerini katmaları gibi.

Sanat bizim kültürümüzde sadece estetik değil, aynı zamanda bir dua, bir şükür, bir anlam arayışıdır. Bir caminin duvarındaki motif, bir mezar taşındaki zarif yazı, bir minyatürdeki renkler... Hepsi bize bir şeyler anlatır: "Güzelliği ararken kibirlenme, bilgiyi taşırken alçakgönüllü ol, sanatla insanlara iyilik ve umut ver."

Ve biz de bugün, teknolojiyi ve modern hayatı yaşarken bu anlayışı unutmamalıyız. Sosyal medyada bir şey paylaştığımızda bile, incelikli, saygılı ve anlam dolu olmalıyız. Çünkü gerçek sanat, insanı güzelliğe, iyiliğe ve Allah’a yaklaştıran şeydir.

Unutma: Bir resim çizerken, bir şiir yazarken, bir şarkı söylerken veya küçük bir hediye hazırlarken bile sen, bir sanat yolcususun. Ve yolun ne kadar uzun olursa olsun, en güzel yolculuk, gönülden gönüle uzanandır.

 Unutma: Bir resim çizerken, bir şiir yazarken, bir şarkı söylerken veya küçük bir hediye hazırlarken bile sen, bir sanat yolcususun. Ve yolun ne kadar uzun olursa olsun, en güzel yolculuk, gönülden gönüle uzanandır. Çünkü sanat, senin içindeki güzellikleri dünyaya yaymaktır. Her fırça darbesi, her nota, her sözcük bir adım daha yaklaştırır seni gerçek başarıya: Gönlündeki iyilik ve güzellikleri bulmak ve başkalarına da gösterebilmek.

Ve unutma: Gerçek sanat, hem gözleri hem de kalpleri büyüler!

ŞEHİTLER HAFTASI

ŞEHİTLİK: GÖKLERE UZANAN SONSUZ BİR DESTAN

Bir vatan düşünün ki, her karışı alın teriyle, her taşı şehit kanıyla yoğrulmuş olsun. Bir bayrak düşünün ki, rüzgârda sadece dalgalanmasın, aynı zamanda şehitlerin duasını taşısın göklere...
İşte biz, böyle bir vatanda yaşıyoruz.
Ve işte bu yüzden, nefes aldığımız her an bir şükür, attığımız her adım bir sorumluluktur.

Şehitlik...
Ölüm gibi görünen ama aslında sonsuzluğa açılan bir kapıdır.
Şehit, toprağa düşmez; şehit, göğe yükselir.
Onlar; sabahın alacasına umut serpen, geceyi yıldızlara emanet eden kahramanlardır.
Onlar; bizler özgürce yaşayalım diye, kendi hayatlarından vazgeçen sessiz fısıltılardır.

Türkiye Yüzyılı Maarif Eğitim Modeli işte tam da bunu söyler:
"Kendini bilen, tarihini kavrayan, değerleriyle yürüyen bireyler; yeni bir medeniyet inşasının taşıyıcılarıdır."
Bu yüzden, şehitlerimizi sadece anmakla yetinmeyiz; onların bize bıraktığı emaneti taşımak, daha iyisini yapmak, daha yükseğe çıkmak zorundayız.

Bugün, TEKNOFEST’te gökyüzünü fetheden gençlerimizi gördüğümüzde,
uluslararası bilim olimpiyatlarında bayrağımızı göndere çeken öğrencilerimizi duyduğumuzda,
uzayın sonsuz karanlığında ay yıldızımızı dalgalandıran ilk Türk astronotumuz Alper Gezeravcı'nın "Görev tamamlandı!" sözlerini işittiğimizde,
anlıyoruz ki; şehitlerin hayalleri, artık bizim ellerimizde yeşeriyor.

Çanakkale’de toprağa düşen bir Mehmetçiğin duası, yıllar sonra uzayın sonsuz boşluğunda yankı buluyor.
Bir iftar sofrasında edilen dualar, bir bayram sabahında edilen selamlar, bir sabah ders zilinde yankılanan umutlar...
Hepsi şehitlerimizin bizlere bıraktığı kutlu emanettir.

Şehitlik;
bir veda değildir,
bir bitiş hiç değildir.
Şehitlik, büyük bir başlangıçtır:
Bir milleti yeniden ayağa kaldıran, bir medeniyeti ufukların ötesine taşıyan kutlu bir diriliştir.

Bugün, ay yıldızlı bayrağımızı dünyanın dört bir yanında gururla taşıyorsak,
uzayın sonsuz derinliklerinde bir Türk’ün adı yankılanıyorsa,
bilimle, sanatla, ahlakla dünyayı güzelleştiren gençlerimiz yetişiyorsa,
bu, şehitlerimizin alınlarının akıyla bıraktığı miras sayesindedir.

Ve biz, onların izinde yürüyerek,
kalbimizde taşıdığımız vatan aşkıyla,
bilgiyle, değerle, adaletle ve cesaretle
daha büyük yarınlara koşacağız.

Unutmayın:
Şehitlerimiz bize sadece bir toprak parçası bırakmadı;
onlar bize bir dava, bir ideal, bir sonsuz yürüyüş emanet etti.

O halde, her öğrendiğimiz bilgiyle,
her yazdığımız satırla,
her kurduğumuz hayalle
bu kutlu emaneti daha da yükseklere taşıyalım.

Çünkü biz biliyoruz:
"Kökleri tarihin derinliklerinde, kanatları yıldızlara uzanan bir milletin evlatlarıyız."

Şehitlerimizin ruhu şad olsun.
Onlara layık bir nesil olmak için yürüyüşümüz sürecek,
bayrağımız, göklerde sonsuza dek dalgalanacak!

GELECEĞE AÇILAN KANATLAR

KÖKLERDEN GELEN GÜÇ, GELECEĞE AÇILAN KANATLAR

İnsan, doğduğu topraklardan sadece bir beden taşımaz; ruhunda da köklü bir hikâye taşır. Bizler, tarihin derinliklerinden süzülüp gelen bir medeniyetin çocuklarıyız. O yüzden bir bayram sabahında içimizi kaplayan sevinç de, bir iftar sofrasında paylaştığımız ekmeğin bereketi de yalnız bugünün değil, yüzyılların hatırasıdır. Dede Korkut’un hikâyelerinde bulduğumuz bilgelik, Nasrettin Hoca’nın fıkralarında duyduğumuz gülümseyen derinlik ve Çanakkale’de toprağa düşen her adımın ardındaki sonsuz vatan sevgisi, hepimizin kalbine kök salmış değerlerdir.

Bu köklerdir ki bizi ayakta tutar, fırtınalı zamanlarda bile savrulmadan ilerlememizi sağlar. Bir ağacın kökleri ne kadar derindeyse, dalları da o kadar yükseklere ulaşır. Bizim geçmişimiz de böyle güçlüdür. Çünkü bizler, sadece hatıraları değil; o hatıraların taşıdığı iradeyi, ahlâkı ve umudu bugüne taşıyoruz.

Ancak yalnızca geçmişin mirasını korumak yetmez. Türkiye Yüzyılı Maarif Eğitim Modeli bize yeni bir ufuk gösteriyor: Geçmişten aldığımız ilhamla geleceğe yön vermek. Bugün artık gençlerimiz, atalarının hayallerini kendi ufuklarına taşıyor. TEKNOFEST’te gökyüzüne uzanan hayalleriyle insansız hava araçları tasarlıyor, robot yarışmalarında kendi zekâlarını konuşturuyorlar. Bilim olimpiyatlarında ülkemizi gururla temsil eden öğrenciler, matematikten fiziğe, biyolojiden kimyaya uzanan bilgi köprüleri kuruyor.

Bir elinde gelenekten aldığı değeri, diğer elinde bilim ve teknolojinin sunduğu yenilikleri tutan gençler olmayı hedefliyoruz. Çünkü biliyoruz ki, köklerinden kopmadan büyüyen bir nesil, dünyanın en sağlam köprüsünü kurar: Geçmiş ile gelecek arasında.

Bu yolculukta senden beklenen, bilgiyi yalnızca ezberlemek değil; onu kendi hayatına anlam katacak şekilde yoğurmandır. Okuduklarınla düşünmeli, düşündüklerinle hissetmeli, hissettiklerinle de dünyaya yeni bir iz bırakmalısın. Sorgulamalı, araştırmalı, üretmeli ve her adımda kendi yüreğinin sesine kulak vermelisin. Çünkü bilgi ezberlendiğinde değil, yaşandığında gerçek anlamına kavuşur.

Bir kitap, bazen bir kapıdır; bazen bir yol arkadaşı. Şimdi bu satırlarda, geçmişin sessiz ama güçlü nefesini hissedecek, geleceğin seni bekleyen parlak sokaklarına doğru yürüyeceksin. Belki bir hikâyede sabrın ne demek olduğunu anlayacak, belki bir denemede kendine yeni sorular soracak, belki de bir cümlede, hayat boyu unutamayacağın bir ilham bulacaksın.

Unutma, rüyaların büyüklüğü kadar, köklerinin sağlamlığı önemlidir. Hayal kurmaktan korkma; ama o hayallerin altına emeğini, bilgini ve inancını da koymayı unutma.

Bugün bir Türk genci, Ay'a gitme projelerinde çalışıyorsa, kendi otomobilini üretiyorsa, yerli yazılımlar geliştiriyorsa; bu, hem geçmişin hem de geleceğin ellerinden tutabildiği içindir. Sana da düşen görev, hayallerini yalnızca düşünmekle bırakmayıp onları emekle yoğurmak ve dünyayı güzelleştirecek bir adım atmaktır.

Şimdi, yeni bir yolculuğa başlıyorsun.
Köklerini unutmadan yürüyeceğin, kanatlarınla gökyüzünü keşfedeceğin bir yolculuk...
Ve unutma: Gerçek kahramanlar, sadece dünyayı değiştirenler değil, kendi yüreklerinde de bir ışık yakabilenlerdir.

Kalbinde taşıdığın sevgi, aklında büyüttüğün fikir ve ruhunda koruduğun umutla,
geleceğin yolları sana açık olsun.

İyi yolculuklar…