YOLDA KALANLARIN HİKÂYESİ: DURMA, KOŞ!

“Gökten bir melek inse diye beklemek yerine, yürümeye başla.” — Sadî

Çölün Kalbinde Uykuya Dalmak

Gece, çölün üzerine serilmişti. Gökyüzü yıldızlarla dolu, rüzgâr serin serin esiyor; kumların arasından geçip yolcuların yüzüne vuruyordu.

Bir kervan, sessizce ve sabırla ilerliyordu o uçsuz bucaksız boşlukta. Ama yolculardan biri, genç bir delikanlı, adımlarını sürüklemeye başlamıştı. Yorgunluk gözkapaklarına çökmüş, umutları omzunda ağır bir yük gibi asılı kalmıştı.

Ve sonunda yere oturdu.
O anda yalnızca bedeni değil, ruhu da yolda kalmıştı.

Uyan Ey Yolcu!

Karanlığı yaran bir ses duyuldu:

“Uyan! Uzaklaştı kervan!”

Bu, kervancı başının sesiydi. Sertti, ama içinde kaygı taşıyordu. Yanına geldi, omzuna dokundu:

“Benim de uykum var evladım. Ama bu çöl, uyuyanı yutar. Kervan yürür, beklemez. Durmak, burada kaybolmaktır.”

Genç gözlerini açtı. Ve gözlerinden önce içinde bir perde aralandı.

Sözler İçte Yankılanır

Sadî’nin asırlık öğütleri, çölün sessizliğinde sanki kulağına fısıldandı:

“Durma! Yolun uzunluğu değil, yürüyenin kararlılığıdır belirleyici olan.
Geriye değil, ileriye bak. Uyku değil, yürüyüş kurtarır insanı.”

Genç, başını eğdi. Kalbinde bir kıpırtı oldu. Yavaşça doğruldu, bir adım attı.
Ve o ilk adımda kumlar bile değişmiş gibiydi. Her adım, korkuyu değil umudu büyütüyordu içinde.

Geriye Değil, İleriye

Kervan çoktan ufukta kaybolmuştu. Ama gökyüzündeki yıldızlar hâlâ oradaydı. Yol hâlâ önündeydi.

Genç yürümeye başladı. Artık eski kişi değildi.
“Belki kervanı yakalayamayacağım” dedi kendi kendine.
“Ama yolda olacağım. Çünkü kaybolmak, yürümemekten gelir.”

Herkesin Bir Çölü Var

Bu sadece çölde yürüyen bir gencin hikâyesi değil.
Bu, bizim hikâyemiz.

Yalnızlığın, yorgunluğun, hayal kırıklıklarının ortasında kalmış bizlerin…
Bir ses bekleriz hep: “Kalk!” desin, yeniden yürüsün diye.
Ama çoğu zaman o ses dışarıdan değil, içimizden gelir:

“Durma.”
“Koş.”

Çünkü hayat, kervan gibi beklemez. Zaman akar, yol biter.

Yol, Yürüdükçe Açılır

Genç, belki kervanı yakalayamadı. Ama yürümeyi seçtiği için yolda kalmadı.
Her adımda kendini buldu.
Her düşüşten sonra kalkmayı, her yorgunluktan sonra umutla yürümeyi öğrendi.

Ve şimdi, başkalarına sesleniyor:

“Sen de yorulmuş olabilirsin. Arkada kaldığını düşünebilirsin. Ama unutma:
Yol, sen yürüdükçe açılır.
Durma, koş!”

Yazar Notu

Bu hikâye, Sadî’nin öğütlerinden esinlenerek yazıldı. Ama kahramanı yalnızca çöldeki bir yolcu değil: sınavlara hazırlanan bir genç, hayal kırıklıklarıyla boğuşan bir çocuk, pes etmemeyi öğrenen herkes olabilir.
Çöl, hepimizin içinde bir yerde durur. Ve o çöl, ancak yürümeye karar verdiğimizde aşılır.