CEPHEDE RAMAZAN

CEPHEDE RAMAZAN

Güneşin son ışıkları Çanakkale siperlerine düşerken, Mehmet, elindeki kalemi titreyerek tuttu. Önündeki kâğıda eğildi ve derin bir nefes aldı. Savaşın ortasında, kızına yazacağı bu mektup belki de son satırları olacaktı. Ama o, umudunu hiç kaybetmemişti.

"Benim güzel kızım," diye başladı. "Bugün Ramazan’ın ikinci günü. Şeyhülislam, cephedeki askerlerin oruç tutmayabileceğine dair fetva verdi. Ama içim el vermedi. Oruç tutmaya niyetlendim. Sahur vakti çalıların arasında birkaç kök çiriş buldum. Küçük ama yeterliydi. Bunu bir lütuf bildim, şükrettim."

O gece Mehmet ve arkadaşları siperlerde sabaha kadar nöbet tuttu. Gün doğduğunda savaş yeniden alevlendi. Top mermileri siperlerin üzerine yağıyor, askerler yeni mevziler kazıyordu. Mehmet’in boğazı kuruyordu, kolları yorgundu ama içinde büyük bir güç hissediyordu. Açlık ve susuzluk onu yıldırmıyordu çünkü oruç, sadece bedensel bir sınav değil, aynı zamanda bir irade meselesiydi.

Gün batarken, siperlerde sessizlik hâkim oldu. Ezana dakikalar vardı. Bir asker cebinden matarasını çıkardı ve sessizce ezanı okumaya başladı. Mehmet, gözlerini kapattı. Ne büyük bir huzurdu bu! Mataralar elden ele dolaşırken, herkesin oruçlu olduğunu fark etti. Bir anda gözleri doldu. Onlar, açlıklarını, susuzluklarını, tüm zorluklarını vatan sevgisiyle göğüslemişlerdi.

Matarayı en son o aldı. Bir yudum içmeden önce başını kaldırıp gökyüzüne baktı. O an, Erzurumlu, Malazgirtli, Yeniceli, Muşlu arkadaşlarının fedakârlığını düşündü. Kimisi sahursuz oruç tutmuş, kimisi yorgun bedenine rağmen bir an olsun şikâyet etmemişti. Gözlerinden yaşlar süzüldü. Onların hakkını nasıl ödeyecekti?

Ezanın son notasının siperlerde yankılanmasının hemen ardından, düşman topçu ateşi başladı. Mehmet ve arkadaşları tüfeklerini kavradı, siperlerinden fırladılar. Vatan uğruna canlarını ortaya koyan bu kahramanlar, iman ve azimle ilerliyordu.

Sabah olduğunda, cephe sessizdi. Gökyüzünde hâlâ dumanlar tütüyordu. Mehmet’in mektubu, göğsündeki cebinde kalmıştı. Yanında yatan arkadaşlarıyla birlikte, şehadete ermişti. Ama onların mücadelesi, fedakârlıkları ve inançları, tarihin sayfalarına altın harflerle yazılmıştı.

Bugün, bizler rahat sofralarımızda iftar yaparken, onların açtığı matara, bize sabrın, fedakârlığın ve vatan sevgisinin en güzel dersini veriyor. Ruhları şad, mekânları cennet olsun.

ÇANAKKALE RUHU VE RAMAZAN’IN MANEVİ GÜCÜ

ÇANAKKALE RUHU VE RAMAZAN’IN MANEVİ GÜCÜ

Tarihimiz, fedakârlık ve inançla yazılmış destanlarla doludur. Çanakkale Savaşı, sadece bir cephe mücadelesi değil, aynı zamanda inancın, azmin ve vatan sevgisinin en büyük göstergelerinden biridir. O günlerde askerlerimiz, zor şartlar altında bile inançlarını ve değerlerini koruyarak savaştılar. Açlık, susuzluk, yorgunluk onları asla yıldırmadı. Ramazan ayı geldiğinde ise birçoğu, en ağır şartlara rağmen oruç tutmaya devam etti.

Sezai Karakoç’un dediği gibi: "İnsan ruhunun yüceliği, fedakârlıkla ölçülür." Bir askerin cepheden kızına yazdığı mektup, bu inancın ve fedakârlığın en güzel örneklerinden biridir. O asker, sahurda sadece birkaç kök ot bularak oruca niyetlenmiş, gün boyu siper kazmış ve düşman taarruzları karşısında savaşmıştı. Akşam ezanı okunduğunda ise matarayla suyu elden ele dolaştıran askerler, birbirlerinin oruçlu olduğunu o an fark etmişlerdi. Kimisi sahursuz, kimisi aç ama hepsi vatan sevgisiyle oruçlarını açmıştı. İşte bu, Çanakkale ruhunun ve Ramazan’ın manevi gücünün en güzel yansımasıdır.

Ramazan, sadece aç kalmak değil, sabretmek, paylaşmak ve şükretmektir. "Sabır, insanı insan eden en büyük erdemdir," der Karakoç. Çanakkale’deki askerlerimiz, orucun ve fedakârlığın en güzel örneklerini bizlere miras bıraktılar. Onların yaşadığı bu büyük iman ve vatan sevgisini anlamak, bizlere düşen en önemli görevlerden biridir.

Bugün bizler, bolluk ve refah içinde yaşarken, onların fedakârlıklarını unutmamalıyız. Her lokmamızda, her yudum suyumuzda, onların hatırasını yaşatmalıyız. Çanakkale ruhu, sadece bir savaş hatırası değil, aynı zamanda inancın, kardeşliğin ve vatan sevgisinin bizlere bıraktığı en büyük mirastır. Sezai Karakoç'un ifadesiyle, "Bir milletin büyüklüğü, geçmişine sahip çıkmasıyla ölçülür."

Şehitlerimizin ruhları şad olsun. Onların emaneti olan bu güzel vatanı, birlik içinde koruyarak ve değerlerimize sahip çıkarak yaşatmalıyız. Rabb’imiz, bizlere de onların inancını ve fedakârlığını idrak edebilmeyi nasip etsin.

HER YENİ GÜN YENİ BİR BAŞLANGIÇTIR

HER YENİ GÜN YENİ BİR BAŞLANGIÇTIR

Hayat, her yeni günde bizlere öğrenme, keşfetme ve gelişme fırsatları sunar. Her sabah, dünün deneyimlerinden ders çıkararak daha bilinçli adımlar atmak için yeni bir başlangıçtır. Türkiye Yüzyılı Maarif Eğitim Modeli, bireyin sürekli gelişimini, öğrenme sevgisini ve azimli çalışmayı esas alır. Bu yüzden her günü, kendimizi daha da ileriye taşımak için değerlendirmeliyiz.

Başarı, sabır ve kararlılıkla örülen bir yolculuktur. Küçük ama sürekli atılan adımlar, büyük başarılara giden yolu açar. Bugün öğrendiğiniz bir bilgi, yarının büyük keşiflerine ışık tutabilir. Önemli olan, hayallerinize inanarak yolunuza devam etmektir.

Bazen zorlandığınız, yorulduğunuz anlar olabilir. Ancak unutmayın ki hiçbir emek boşa gitmez. Emek, disiplin ve azimle çalıştığınızda, çabalarınızın karşılığını mutlaka alırsınız. Türkiye Yüzyılı Maarif Eğitim Modeli, bireyleri sadece akademik anlamda değil, aynı zamanda manevi ve ahlaki değerlerle de donatmayı hedefler. Kendinize inanarak ve çalışarak, hem kendinize hem de topluma fayda sağlayabilirsiniz.

Bu hafta, hepimiz için yeni başlangıçlara, güzel anılara ve anlamlı öğrenmelere vesile olsun. Sağlık, huzur, başarı ve mutluluk dolu günler dilerim. Unutmayın, her gün yeni bir başlangıçtır ve sizler, her adımınızda geleceği şekillendiren bireyler olarak ilerliyorsunuz!

VATAN SEVGİSİ VE İFTAR SOFRASININ BEREKETİ

VATAN SEVGİSİ VE İFTAR SOFRASININ BEREKETİ

Bir sofranın etrafında toplanmak, sadece yemek yemek değildir. Hele ki bu sofra, bir milletin kahramanlarının aileleriyle paylaşılıyorsa, o zaman bambaşka bir anlam taşır. İftar sofraları, paylaşmanın, birlik olmanın ve dua etmenin en güzel zamanlarından biridir. O sofralarda sadece ekmek ve su değil, aynı zamanda sevgi, vefa ve minnet de paylaşılır.

Türk-İslam anlayışında vatan sevgisi, en büyük değerlerden biridir. Vatan, sadece üzerinde yaşadığımız toprak parçası değil; atalarımızın emanet ettiği, korumamız ve gelecek nesillere taşımamız gereken bir kutsaldır. İşte bu yüzden, vatanı için canını veren şehitlerimiz, milletimizin gönlünde daima en yüce mertebede yer alır. Onlar, cesaretleriyle, fedakârlıklarıyla ve vatan aşkıyla bizlere yol gösterirler. Şehitlik, bizim inancımızda en büyük şereflerden biridir. Allah yolunda, milletinin ve değerlerinin bekası için can veren bir insan, aslında ölmez. Onlar, bizlere bıraktıkları mirasla, hatıralarıyla ve dualarımızda hep yaşarlar.

İlk iftar soframızda, şehit aileleriyle bir araya gelmek, onların acılarını paylaşmak ve dualarımızı birleştirmek büyük bir vefa örneğidir. Çünkü biz biliriz ki bir lokma ekmek, paylaşıldıkça bereketlenir. O sofrada edilen her dua, bir şehidimizin ruhuna ulaşır, bir annenin gözyaşını siler, bir çocuğun yüreğine umut olur. İftar sofraları, sadece bedenimizi değil, ruhumuzu da doyurur.

Bizler, bu topraklarda huzur içinde yaşayabiliyorsak, bunu kahraman şehitlerimize borçluyuz. Onların fedakârlıklarını unutmamak, ailelerine sahip çıkmak ve onların hatıralarını yaşatmak en büyük görevlerimizdendir. Bu yüzden her iftar sofrasında, her duamızda, onları hatırlamalı, vatan sevgisini yüreklerimize nakşetmeliyiz.

Bu bilinçle büyüyen nesiller, vatanına, milletine ve değerlerine sahip çıkan bireyler olur. Tıpkı geçmişte olduğu gibi, bugün de yarın da vatanını seven, koruyan ve değerlerine sahip çıkan gençler yetiştirmek en büyük hedefimizdir. Çünkü vatan sevgisi, bayrak sevgisi ve birlik duygusu, bizi biz yapan en önemli değerlerdir. Dualarımızda, sofralarımızda ve kalplerimizde her zaman bu bilinçle yaşamalıyız.

SÖZÜN GÜCÜ VE BİLGİNİN DEĞERİ

SÖZÜN GÜCÜ VE BİLGİNİN DEĞERİ

Bazı insanlar vardır, sözleriyle dokunurlar hayata. Onlar, kelimeleri özenle seçer, sözlerini bir kuyumcu titizliğiyle işlerler. Tıpkı bir simyacı gibi, sözleri altına çevirmeye çalışırlar. Bilgiyi, sevgiyi ve adaleti en güzel kelimelerle anlatırlar. Onlar, düşüncelerini derinleştirir, okuduklarıyla zihinlerini besler ve her zaman kendilerini geliştirmeye çalışırlar.

İşte, "Türkiye Yüzyılı Maarif Eğitim Modeli" de öğrencileri sadece bilgiyle doldurmayı değil, onlara sözün gücünü ve bilginin değerini öğretmeyi amaçlar. Gerçek eğitim, sadece ders kitaplarından ibaret değildir. Asıl önemli olan, o bilgiyi hayata nasıl uyarlayacağını bilmektir. Bir kitabı okumak, sadece sayfaları gözden geçirmek değil, o kitabı anlamak, öğretmek ve hayata katmaktır.

Öğrenciler olarak hepimiz birer söz simyacısı olabiliriz. Sözlerimizi iyilikle, merhametle ve bilgiyle yoğunlaştırabiliriz. Zor zamanlarda bir kitaba sığınabilir, yorulduğumuzda hayallere dalabiliriz. İyi bir eğitim almak, sadece dersleri başarıyla geçmek değil, aynı zamanda doğru düşünmeyi, kendimizi ifade etmeyi ve başkalarını da anlamayı öğrenmektir.

Sözünü gülle tartan, ruh söküklerini merhametle diken ve bilgiyi sevgiyle harmanlayan herkes, dünyayı daha iyi bir yer haline getirebilir. O halde, biz de sözlerimizi ve düşüncelerimizi en güzel şekilde kullanmaya çalışalım. Okuyalım, yazalım, araştıralım ve düşünelim. Unutmayalım, gerçek bilgi ve güzel söz, bizi her zaman bir adım öteye taşır.

GERÇEK İLİM

SORGULAYAN ZİHİNLER

‘Gerçek İlim’

Eğitim, sadece bilgiyi ezberlemek değil, aynı zamanda onu anlamak, sorgulamak ve kullanabilmektir. Bir insan, okulda öğrendiği her bilgiyi sorgulamadan kabul ederse, gerçek anlamda eğitilmiş sayılmaz. Asıl mesele, bilgiyi nasıl kullanacağını ve geliştirerek hayata nasıl uyarlayacağını bilmektir.

Eğitimin en önemli amaçlarından biri bireyleri sadece belli bilgileri öğrenmeye değil, aynı zamanda düşünmeye ve sorgulamaya da teşvik etmektir. Şu an dünyanın en başarılı bilim insanlarına ve düşünürlerine baktığımızda, hepsinin ortak özelliğinin merak, araştırma ve sorgulama olduğunu görürüz. Onlar, kendilerine sunulan bilgiyi kabul etmekle yetinmemiş, daha fazlasını araştırmak ve yanlış olanı düzeltmek için çaba harcamışlardır.

İşte bu nedenle, “Türkiye Yüzyılı Maarif Eğitim Modeli”, öğrencilerin ezber yapmaktan çok, düşünmelerini, sorgulamalarını ve kendi fikirlerini oluşturmalarını sağlamaya odaklanmaktadır. Okullarda verilen eğitim, sadece bilgi aktarmak değil, aynı zamanda bu bilgilerin öğrenciler tarafından anlamlandırılmasını da sağlamalıdır. Bu sayede öğrenciler, gelecekte karşılarına çıkan sorunları daha iyi analiz edebilir, yeni çözümler üretebilir ve hayatlarını daha bilinçli bir şekilde yönlendirebilirler.

Eğitim sadece ödev yapmak, sınavlara hazırlanmak ya da ders kitaplarını okumaktan ibaret değildir. Eğitimin asıl amacı, bireyin kendi yolunu bulmasına rehberlik etmektir. Bir bilgiye nasıl ulaşılacağını, nasıl doğrulanacağını ve en önemlisi de nasıl eleştirileceğini bilmek gerçek eğitimli bir birey olmanın temelidir.

Bu yüzden, öğrenciler olarak öğrendiğimiz her şeyi sorgulamalı, merak etmeli ve bilgiyi derinlemesine anlamaya çalışmalıyız. Gerçek başarı, sadece bilgiye sahip olmak değil, o bilgiyi doğru ve etkili bir şekilde kullanabilmektir.

Unutmayalım, sorgulayan zihinler her zaman yeni keşifler yapar ve dünyayı daha iyi bir yer haline getirir!

GELENEKSEL TÜRK SOHBET GELENEĞİ

SÖZÜN BEREKETİ

‘Geleneksel Türk Sohbet Geleneği’

Bir milletin ruhunu yansıtan en kıymetli hazinelerden biri, onun sözlü kültürüdür. Geleneksel Türk sohbet geleneği, sadece dostça yapılan konuşmalardan ibaret değildir; bilginin, ahlakın, sanatın ve tarihin nesilden nesile aktarılmasını sağlayan bir köprüdür. Asırlardır süregelen bu kültür, kahvehanelerden köy odalarına, dergâhlardan aile meclislerine kadar pek çok ortamda yaşatılmış, insanların fikirlerini paylaşmasını, düşüncelerini geliştirmesini ve toplumsal bağlarını güçlendirmesini sağlamıştır. Bu yönüyle sohbet, sadece bireyler arasındaki bir etkileşim değil, aynı zamanda somut olmayan kültürel mirasın en önemli unsurlarından biridir.

Sohbetin Mekânları: Kahvehaneler ve Kıraathaneler

Osmanlı’dan günümüze kahvehaneler ve kıraathaneler, sohbet geleneğinin en önemli mekânları olmuştur. İlk Osmanlı kahvehaneleri 16. yüzyılda İstanbul’da açılmış, zamanla imparatorluğun dört bir yanına yayılmıştır. Burada halk bir araya gelip yalnızca çay veya kahve içmekle kalmaz, aynı zamanda edebiyat, siyaset, tarih ve dini konular üzerine sohbet ederdi. Bu mekânlar, birer kültürel eğitim merkezi işlevi de görmüş; meddahların hikâyeleri, şairlerin şiirleri ve halk bilginlerinin sohbetleriyle toplumsal hafızanın canlı tutulmasına katkı sağlamıştır.

Kıraathaneler ise adından da anlaşılacağı gibi, okumaya ve öğrenmeye teşvik eden yerlerdir. İnsanlar burada kitap okur, gazete takip eder, güncel gelişmeleri tartışırdı. Günümüzde kıraathanelerin sayısı azalmış olsa da, hâlâ bazı şehirlerde bu geleneği yaşatan mekânlara rastlamak mümkündür. Kahvehanelerde yapılan sohbetler de, hâlâ dostlukların pekiştiği, fikirlerin çarpıştığı, geleneklerin yaşatıldığı alanlar olmaya devam etmektedir.

Dünya Çapında Bir Miras

Türk sohbet geleneği, UNESCO tarafından Somut Olmayan Kültürel Miras kapsamında değerlendirilen sözlü anlatım geleneğinin önemli bir parçasıdır. Dünyanın farklı kültürlerinde de benzer geleneklere rastlamak mümkündür. Örneğin, Arap dünyasında “diwaniyye” adı verilen toplantılar, İngiltere’de edebiyat sohbetlerinin yapıldığı çay evleri, Fransa’daki ünlü kafelerde yapılan entelektüel tartışmalar ve Japonya’da geleneksel çay seremonileri, sohbetin ve sözlü kültürün toplum içindeki önemli yerini göstermektedir. Ancak, Türk sohbet geleneğinin en büyük farkı, onun halkın her kesimi tarafından benimsenmiş ve yüzyıllardır değişmeden devam eden bir kültürel unsur olmasıdır.

Gelecek Nesillere Aktarmak

Bugün dijital çağın getirdiği hızlı yaşam, insanları yüz yüze iletişimden uzaklaştırsa da, sohbet geleneği hâlâ önemini korumaktadır. Türkiye Yüzyılı Maarif Eğitim Modeli de bu geleneğin eğitimdeki yerini şöyle vurgulamaktadır: “Bilgi, paylaşıldıkça değer kazanır ve toplum ancak ortak bir kültürel hafızayla inşa edilir.” Bu nedenle, sohbet geleneğini yaşatmak ve yeni nesillere aktarmak, sadece geçmişimizi korumak değil, aynı zamanda geleceğimizi inşa etmek anlamına gelir.

Peki, bizler bu geleneği nasıl sürdürebiliriz? Kahvehanelerde, kıraathanelerde, evlerimizde ve dost meclislerinde sohbetin değerini yeniden hatırlayıp, yüz yüze konuşmanın sıcaklığını yaşatabiliriz. Çünkü gerçek iletişim, samimi bir sohbetle başlar ve insanın ruhunu besleyen en değerli miraslardan biri olarak varlığını sürdürür.