DEDE KORKUT

KÜLTÜRÜMÜZÜN YAŞAYAN MİRASI

‘Dede Korkut’

Kültür, bir milletin hafızasıdır. Geçmişten günümüze taşınan efsaneler, masallar, destanlar ve müzikler, bir toplumun kimliğini şekillendirir. İşte bu mirasın en önemli kaynaklarından biri de Dede Korkut’tur. Dede Korkut, Türk-İslam medeniyetinde sözlü edebiyatın ve halk hikâyeciliğinin en değerli temsilcilerinden biri olarak kabul edilir. Onun anlattığı hikâyeler sadece geçmişin bir yansıması değil, aynı zamanda bugüne ışık tutan derslerdir.

Dede Korkut ve Destanları

Dede Korkut, Türk boylarının destansı kahramanlıklarını anlatan, bilge kişiliğiyle toplumuna yol gösteren efsanevi bir figürdür. Dede Korkut Hikâyeleri, Türklerin Orta Asya’dan Anadolu’ya uzanan serüvenini, inançlarını, ahlak anlayışlarını ve mücadelelerini anlatır. Kazakistan ve Azerbaycan gibi Türk dünyasının farklı bölgelerinde de büyük bir değer taşıyan bu miras, ortak kültürel bağlarımızın en önemli göstergelerinden biridir.

Dede Korkut Hikâyeleri, sadece savaşları ve kahramanlıkları anlatmaz. Aynı zamanda aile bağları, adalet, iyilik, cesaret ve sadakat gibi insanî değerleri de işler. Bu nedenle, günümüz dünyasında da Dede Korkut’un anlattıkları bizlere rehberlik etmeye devam etmektedir. Türkiye Yüzyılı Maarif Eğitim Modeli de kültürel mirasın önemini vurgulayarak, öğrencilerin geçmişi tanıyarak geleceğe yön vermesini amaçlar. “Bir toplum, geçmişine sahip çıktığı ölçüde geleceğini inşa edebilir.” anlayışıyla, Dede Korkut’un mirası da genç nesillere aktarılmalıdır.

Dede Korkut ve Müzik

Dede Korkut sadece hikâyeleriyle değil, müziğiyle de kültürümüzde önemli bir yere sahiptir. Kopuz adı verilen çalgısıyla anlatılarını destansı bir ezgiyle süsleyen Dede Korkut, Türk müziğinin gelişimine de katkı sağlamıştır. Bugün, Azerbaycan’daki tar, Kazakistan’daki dombra ve Anadolu’daki saz, kopuzun izlerini taşıyan enstrümanlardır.

Türk-İslam medeniyetinde müzik, sadece bir eğlence aracı değil, aynı zamanda bir eğitim ve ahlâk öğretisi olmuştur. Dede Korkut’un kopuz eşliğinde anlattığı hikâyeler, genç nesillere bilgelik, cesaret ve ahlaki değerler aşılamıştır. Günümüzde de müziğin kültürel mirasımızın bir parçası olduğu unutulmamalıdır.

Dede Korkut’un Günümüzdeki Önemi

Dede Korkut mirası, UNESCO tarafından Somut Olmayan Kültürel Miras olarak kabul edilmiştir. Bu, hikâyelerimizin, efsanelerimizin ve müziğimizin sadece geçmişte kalmadığını, bugün de yaşatılması gerektiğini gösterir. Bugün edebiyatımızda, tiyatromuzda ve sinemamızda Dede Korkut’un izlerini görmek mümkündür. Genç nesillerin bu mirasa sahip çıkması için eğitimde, sanatta ve günlük yaşamda ona daha çok yer verilmelidir.

Kültürel mirasımızı korumak ve geleceğe taşımak bizim sorumluluğumuzdur. Dede Korkut’un hikâyeleri ve müziği, sadece birer edebî eser ya da sanat formu değildir. Onlar, bize kim olduğumuzu ve hangi değerleri yaşatmamız gerektiğini hatırlatan birer pusuladır. Peki, bizler bu değerleri yaşatmak için ne yapıyoruz? Gelecek nesillere nasıl bir kültürel miras bırakıyoruz? İşte, üzerine düşünmemiz gereken en önemli sorular bunlardır.

MİNYATÜR SANATI

 RENKLERİN VE DETAYLARIN DANSI

‘Minyatür Sanatı: Kültürel Bir Miras’

Sanat, bir toplumun ruhunu ve estetik anlayışını en iyi yansıtan unsurlardan biridir. Minyatür sanatı da Türk ve İslam medeniyetlerinde yüzyıllardır varlığını sürdüren, zarafet ve sabır gerektiren özel bir sanat dalıdır. Küçük ama anlam yüklü detaylarla bezeli bu sanat, Osmanlı’dan Azerbaycan’a, İran’dan Özbekistan’a kadar geniş bir coğrafyada gelişmiş ve kültürel bir ortak değer hâline gelmiştir.

Minyatür Sanatının Tarihî Yolculuğu

Minyatür sanatı, detaylara verilen önemi ve hikâye anlatımındaki derinliğiyle diğer sanat dallarından ayrılır. Orta Asya’da başlayan bu sanat, Selçuklular döneminde Anadolu’ya taşınmış, Osmanlı’da ise zirveye ulaşmıştır. Osmanlı sarayında “Nakkaşhane” adı verilen özel atölyelerde, yetenekli sanatçılar padişahların seferlerini, önemli olayları ve günlük yaşamı minyatürlere aktarmışlardır.

Osmanlı döneminin en önemli minyatür ustalarından biri olan Matrakçı Nasuh, şehir tasvirleri ve savaş sahneleriyle dikkat çeken eserler üretmiştir. Onun minyatürlerinde şehirler kuşbakışı bir perspektifle resmedilmiş ve ayrıntılara büyük önem verilmiştir. Sadece Osmanlı’da değil, aynı zamanda İran, Azerbaycan ve Özbekistan gibi bölgelerde de minyatür sanatı büyük gelişim göstermiştir. İran’ın ünlü Şahname minyatürleri, Azerbaycan’daki Tebriz Okulu ve Özbekistan’daki Semerkant minyatürleri, bu sanatın farklı coğrafyalardaki güçlü örneklerindendir.

Minyatür Sanatı: Bir Ustalık ve Sabır Hikâyesi

Minyatür, bir hikâye anlatmanın en zarif yollarından biridir. Sanatçılar, genellikle kâğıt veya deri üzerine çok ince fırçalarla çalışarak detayları büyük bir özenle işlerler. Altın varak, doğal boyalar ve ince işçilik, minyatürleri özel kılan unsurlardır. Minyatürlerde perspektifin farklı olması, sahnenin bütün detaylarını aynı anda gösterebilmek içindir. Bu da sanatçının olayları en ince ayrıntısına kadar anlatmasını sağlar.

Türkiye Yüzyılı Maarif Eğitim Modeli, geleneksel sanatların eğitimin ayrılmaz bir parçası olduğunu vurgular. “Sanat, toplumların hafızasıdır ve yeni nesillerin kültürel mirasa sahip çıkmasını sağlar.” anlayışıyla, minyatür sanatı günümüz öğrencileri için de önemli bir kültürel değer taşımaktadır. Minyatür, sadece bir resimleme sanatı değil, aynı zamanda bir tarih anlatıcısıdır. Geçmişin izlerini geleceğe taşırken sabır, emek ve estetik duygusunu da geliştirir.

Günümüzde Minyatür Sanatı

Günümüzde minyatür sanatı, geleneksel yöntemlerle yaşatılmaya devam ederken modern sanat anlayışıyla da yeniden yorumlanmaktadır. Müzeler, sanat atölyeleri ve üniversitelerde bu sanatın eğitimi verilmektedir. UNESCO tarafından Somut Olmayan Kültürel Miras olarak kabul edilen minyatür, sanatçılar tarafından yeni tekniklerle geliştirilmekte ve çağdaş sanatla birleştirilmektedir. Dijital platformlarda minyatürün modern versiyonları yapılmakta, hatta animasyon sanatına ilham vermektedir.

Minyatür, sadece geçmişin değil, geleceğin de sanatıdır. Detaylarla süslenmiş bu özel sanat dalı, bizlere tarihî olayları, kültürel değerleri ve günlük yaşamı eşsiz bir bakış açısıyla sunar. Bugün elimizde bulunan her bir minyatür, zamanın içinden süzülerek gelen bir sanat hazinesidir. Peki, bizler bu sanata yeterince değer veriyor muyuz? Minyatür sanatının gelecekte de yaşaması için ne yapmalıyız? İşte bu sorular, kültürel mirasımıza sahip çıkmak isteyen herkesin düşünmesi gereken sorular arasındadır.

GELENEKSEL TÜRK OKÇULUĞU

GELENEKSEL TÜRK OKÇULUĞU

‘Geçmişten Günümüze Okçuluk’

Ok ve yay, insanlık tarihinin en eski silahlarından biridir. İlk çağlardan itibaren insanlar, avlanmak ve kendilerini korumak için okçuluğu geliştirmişlerdir. Zamanla bu sanat, bir savaş taktiği olmanın ötesine geçerek bir spor, hatta bir ahlak disiplini hâline gelmiştir. Türkler ise tarih boyunca okçulukta ustalaşmış ve onu bir yaşam biçimi hâline getirmiştir.

Türklerin okçulukla olan bağları, Orta Asya’daki göçebe hayatlarına kadar uzanır. At üstünde ok atma yetenekleriyle bilinen Türkler, hızlı ve etkili savaş taktikleriyle büyük devletler kurmuşlardır. Osmanlı döneminde ise okçuluk zirveye ulaşmış, “Kemankeş” adı verilen usta okçular yetişmiştir. Padişahların bile büyük ilgi gösterdiği bu sanat, sadece savaş alanında değil, özel okçuluk tekkelerinde de geliştirilmiştir.

Okçuluk Bir Sanattır

Türk okçuluğunun en önemli yönlerinden biri, teknik bilgi ve ruh disiplinini birleştirmesidir. Bir kemankeş, sadece nişan alıp ok atan kişi değildir; o, sabrı, dikkati ve iradeyi öğrenen bir öğrencidir. Osmanlı’daki okçuların kullandığı yaylar ve oklar, özel ustalar tarafından büyük bir titizlikle yapılırdı. Her ok atışı, ustalık ve deneyim gerektirirdi.

Türkiye Yüzyılı Maarif Eğitim Modeli, geleneksel sporların bireyin fiziksel ve zihinsel gelişimindeki rolünü vurgular. “Beden ve ruh uyumu, eğitimin ayrılmaz bir parçasıdır.” anlayışıyla, Türk okçuluğu genç nesiller için önemli bir spor dalı olarak değerlendirilmektedir. Okçuluk, gençlere odaklanmayı, kararlılığı ve öz disiplin kazanmayı öğretirken aynı zamanda kültürel bir mirası yaşatmaktadır.

Günümüzde Okçuluk

Günümüzde geleneksel Türk okçuluğuna olan ilgi yeniden canlanmıştır. Okçuluk federasyonları ve spor kulüpleri, bu sanatı genç nesillere aktarmak için çalışmalar yapmaktadır. Modern olimpik okçuluğun yanı sıra, geleneksel yaylarla yapılan yarışmalar da büyük ilgi görmektedir. Ülkemizde yapılan etkinlikler sayesinde, gençler geçmişin izinden giderek hem spor yapmayı hem de milli miraslarını tanımayı öğrenmektedirler.

Türk okçuluğu, yalnızca bir savaş sanatı ya da spor dalı değildir; o, aynı zamanda bir ahlak ve sabır öğretisidir. Atalarımızın mirasını yaşatmak ve bu geleneği geleceğe taşımak, bizlerin sorumluluğudur. Bugün bir kemankeşin yayını gererken gösterdiği dikkat ve titizlik, aslında hayatta hedeflerimize ulaşırken sahip olmamız gereken disiplinin bir yansımasıdır. Öyleyse, okçuluğa sadece bir spor olarak bakmak yeterli midir, yoksa bu kadim mirası anlamak için daha derin düşünmemiz mi gerekir?

GELENEKSEL ÇİNİ SANATI

RENKLERLE YAZILAN TARİH

‘Geleneksel Çini Sanatı’

Sanat, insanın duygu ve düşüncelerini yansıtmanın en güçlü yollarından biridir. Her toplum, kendi kültürel mirasını sanat aracılığıyla geleceğe taşır. Türk çini sanatı da bu mirasın en özel parçalarından biridir. Asırlardır camileri, sarayları ve medreseleri süsleyen çiniler, sadece estetik bir güzellik sunmakla kalmaz, aynı zamanda bir dönemin sanat anlayışını ve yaşam felsefesini de bizlere aktarır. Çinilerdeki desenler, doğanın ve insanın ruhuyla bütünleşmiş, renkleri ise zamanın ötesine ulaşan bir zarafetin ifadesi olmuştur.

Türk çini sanatı, Orta Asya’dan Anadolu’ya uzanan büyük bir serüvenin parçasıdır. 13. yüzyılda Selçuklular döneminde cami, medrese ve sarayları süsleyen çiniler, Osmanlı döneminde zirveye ulaşmıştır. Mimar Sinan’ın ustalık eseri olan Rüstem Paşa Camii ve İznik’te üretilen eşsiz çiniler, bu sanatın en parlak örnekleri arasındadır. Çini sanatının en önemli özelliklerinden biri, doğadan ilham alan desenleri ve renkleriyle insan ruhuna huzur vermesidir.

Çini ustaları, adeta sabrın ve emeğin sanatçısıdır. Bir çini eseri oluşturmak, ince işçilik ve büyük bir dikkat gerektirir. Önce desenler özel fırçalarla çizilir, ardından doğal boyalarla renklendirilir ve fırınlarda yüksek sıcaklıklarda pişirilir. Sonuçta ortaya çıkan her çini parçası, benzersizdir ve geçmişten geleceğe uzanan bir kültürel hazine olarak varlığını sürdürür.

Türkiye Yüzyılı Maarif Eğitim Modeli, sanatın bireyin ruhunu besleyen önemli bir öğe olduğunu vurgular. “Sanat, toplumun ruhunu yansıtır ve nesiller arasında bir köprü kurar.” anlayışıyla çini sanatı, genç nesillere aktarılması gereken değerlerden biridir. Bu sanat dalı, öğrencilere estetik bakış açısı kazandırmanın yanı sıra sabır, dikkat ve emeğin değerini öğretir. Sanat eğitimi, bireyin zihinsel gelişimine katkı sağlarken, aynı zamanda onun kültürel mirasına sahip çıkmasını da sağlar.

Bugün, geleneksel çini sanatı hâlâ atölyelerde yaşatılmakta ve modern tasarımlarla harmanlanarak günümüze uyarlanmaktadır. Çini sanatının yalnızca geçmişte kalmaması, yeni nesiller tarafından öğrenilip uygulanması büyük önem taşımaktadır. Çünkü sanat, yaşayan bir mirastır ve ona değer veren ellerde hayat bulur.

Çini sanatı, geçmişi ve geleceği buluşturan bir sanat dalıdır. Geometrik desenleri, çiçek motifleri ve mavi-beyaz renkleriyle, her bir çini parçası bize Türk sanatının inceliklerini anlatır. Bugün elimizde tuttuğumuz her çini, bir zamanlar bir ustanın ellerinde şekillendi ve bir sanat hikâyesine dönüştü. Peki, biz bu hikâyeyi geleceğe taşımak için ne yapıyoruz? İşte üzerinde düşünmemiz gereken en önemli soru budur.

EBRU SANATI

SUYUN ÜZERİNDEKİ SANAT

‘Ebru Sanatı’

Sanat, bir milletin kültürünü ve estetik anlayışını yansıtan en önemli unsurlardan biridir. Ebru sanatı da yüzyıllardır Türk kültürünün önemli bir parçası olmuştur. Su ve boyanın buluşmasıyla ortaya çıkan bu sanat, büyük bir sabır ve özen gerektirir.

Ebru sanatının kökeni tam olarak bilinmese de, Türklerin Orta Asya'dan itibaren kâğıt süsleme sanatlarına ilgi duyduğu bilinir. Osmanlı döneminde büyük bir gelişme gösteren ebru, özellikle kitap süslemelerinde ve hat sanatında kullanılmıştır. 17. yüzyıldan itibaren Avrupa’ya da yayılan bu sanat, Batı’da "Türk mermer kâğıdı" olarak tanınmıştır.

Ebru, özel fırçalarla suyun yüzeyine serpilen doğal boyalarla desenler oluşturularak yapılır. Daha sonra bu desenler kâğıda aktarılır. Böylece her biri eşsiz olan sanat eserleri ortaya çıkar. Ebru, sadece göze hitap eden bir sanat değil, aynı zamanda sabır, dikkat ve yaratıcılık gerektiren bir süreçtir.

Türkiye Yüzyılı Maarif Eğitim Modeli, öğrencilerin akademik ve sanatsal becerilerini geliştirmeyi, kültürel miraslarını tanımalarını ve yaratıcılıklarını artırmalarını amaçlar. Ebru sanatı da bu hedeflere tam olarak uygundur. Bu sanat, öğrencilere geleneksel bir sanatı öğrenme fırsatı sunarken el becerilerini geliştirmelerine, estetik anlayış kazanmalarına ve sabırlı olmalarına yardımcı olur.

Günümüzde ebru sanatı, UNESCO tarafından Somut Olmayan Kültürel Miras olarak kabul edilmiştir. Geleneksel ebru sanatçılarının yanı sıra modern sanatçılar da farklı teknikler ve yeni yorumlarla bu sanatı geliştirmeye devam etmektedir. Böylece hem geleneksel ebru sanatı yaşatılmakta hem de çağdaş sanat anlayışıyla yeni nesillere aktarılmaktadır.

Ebru sanatı sadece bir kâğıt süsleme yöntemi değil, aynı zamanda bir sabır ve iç huzur sanatıdır. Günümüzde okullarda ve sanat atölyelerinde öğrenciler tarafından ilgiyle öğrenilmekte ve uygulanmaktadır. Bu sanat, geçmiş ile bugün arasında bir köprü kurarak kültürel mirasımızın korunmasına ve gelecek nesillere aktarılmasına katkı sağlamaktadır.

TÜRK KAHVESİ VE GELENEĞİ

TÜRK KAHVESİ VE GELENEĞİ

Türk kahvesi, sadece bir içecek değil, aynı zamanda geçmişten günümüze uzanan köklü bir kültürel mirastır. Dostlukların pekiştiği, sohbetlerin anlam kazandığı bir gelenektir. Kahvenin Osmanlı topraklarına gelişi, 16. yüzyıla dayanır. Yemen Valisi Özdemir Paşa’nın Osmanlı Sarayı’na getirdiği bu özel içecek, kısa sürede halk arasında da yayılmış ve "Türk kahvesi" adını almıştır.

Türk kahvesinin en önemli özelliği, pişirilme ve sunum şeklidir. Bakır cezvelerde, kısık ateşte ve sabırla pişirilerek yapılan bu kahve, bol köpüklü olmasıyla bilinir. Yanında lokum veya su ile ikram edilmesi, bu geleneğin bir parçasıdır. Ancak Türk kahvesi sadece bir içecek değildir; aynı zamanda bir sohbet vesilesidir. "Bir fincan kahvenin kırk yıl hatırı vardır" sözü, bu geleneğin toplumdaki değerini en güzel şekilde anlatır.

Osmanlı döneminden itibaren kahvehaneler, insanların bir araya gelip sohbet ettiği, edebiyat ve sanat konuştuğu mekânlar olmuştur. 16. yüzyıldan sonra İstanbul’da açılan kahvehaneler, yalnızca kahve içilen yerler değil, aynı zamanda bilgi paylaşımı yapılan kültürel merkezler hâline gelmiştir. Günümüzde de Türk kahvesi, dost meclislerinin ve aile sohbetlerinin vazgeçilmez bir parçası olarak önemini korumaktadır.

Türk kahvesi, düğün ve nişan gibi önemli geleneklerde de yer alır. Gelin adayının damada ve ailesine sunduğu kahve, evliliğe giden yolda bir ritüel olarak kabul edilir. Hatta damada tuzlu kahve yapma geleneği, gülümseten ve hoş bir anı olarak günümüze kadar ulaşmıştır.

UNESCO tarafından Somut Olmayan Kültürel Miras olarak kabul edilen Türk kahvesi, dünyada eşsiz bir marka hâline gelmiştir. Günümüzde birçok farklı kahve türü yaygınlaşsa da, Türk kahvesi geleneksel pişirme yöntemi, kendine özgü sunumu ve taşıdığı kültürel anlamla benzersizliğini korumaktadır.

Türkiye Yüzyılı Maarif Eğitim Felsefesi, geçmişten gelen değerleri koruyarak geleceğe aktarmayı amaçlar. Türk kahvesi de bu anlayışın önemli bir parçasıdır. Çünkü o, yalnızca bir içecek değil, aynı zamanda sabır, paylaşım ve misafirperverliğin bir sembolüdür. Geçmişten bugüne süregelen bu özel gelenek, toplumun hafızasında ve günlük yaşantısında daima var olmaya devam edecektir.

GÖLGELERİN ARDINDAKİ BİLGELİK

GÖLGELERİN ARDINDAKİ BİLGELİK

 Karagöz ve Hacivat

Bazı gelenekler vardır ki yalnızca eğlenceden ibaret değildir; içinde derin bir kültürel miras, ince bir zekâ ve öğretici bir yön barındırır. Karagöz ve Hacivat da işte böyle bir geleneğin temsilcileridir. Gölge oyunu olmasına rağmen ışık saçan bu sanat, yalnızca geçmişin bir hatırası değil, aynı zamanda geleceğe taşınması gereken bir değerdir.

Karagöz ve Hacivat, Osmanlı’dan günümüze uzanan köklü bir kültürel mirastır. Bu oyunda Karagöz, halkın temsilcisi; dobra, düşündüğünü söyleyen, mizahın en saf haliyle konuşan biridir. Hacivat ise bilgili, kelimeleri özenle seçen ve Karagöz’ü yönlendirmeye çalışan bir karakterdir. İkisinin arasındaki diyaloglar, aslında sadece bir komedi unsuru değil, toplumun farklı kesimlerini anlamaya yönelik bir bakış açısı sunar. Bu yönüyle Karagöz ve Hacivat, eleştirinin ve mizahın eğitimle birleştiği nadir sanat dallarından biridir.

Türkiye Yüzyılı Maarif Eğitim Modeli, eğitimi sadece akademik bilginin aktarılması olarak görmez; aynı zamanda öğrencilerin karakter gelişimine, estetik anlayışına ve toplumsal değerlere katkıda bulunmayı hedefler. İşte bu noktada Karagöz ve Hacivat geleneği, öğrencilere kültürel mirasımızı eğlenceli ve öğretici bir yolla aktarmanın mükemmel bir örneğidir. Çünkü bu oyunlar, bireylere sorgulama, eleştirel düşünme ve toplum içindeki farklılıkları anlama becerisi kazandırır.

Karagöz ve Hacivat oyunlarında mizah, sadece güldürmek için değil, düşündürmek için de kullanılır. Hacivat’ın bilgi dolu sözleri ile Karagöz’ün saf ama derin anlam taşıyan soruları, aslında insanın öğrenme sürecine dair önemli ipuçları verir. Örneğin, Karagöz’ün kelimeleri yanlış anlayarak komik durumlara düşmesi, dilin ve iletişimin ne kadar önemli olduğunu vurgular. Bu, öğrencilerin dil bilincini geliştirmesi ve kelimelerin gücünü fark etmesi açısından son derece kıymetlidir.

Günümüz dünyasında teknolojinin hızla ilerlemesiyle birlikte geleneksel sanatlara olan ilgi azalmış gibi görünebilir. Ancak eğitimde estetik ve kültürel değerlerin korunması, öğrencilerin hem akademik hem de sosyal gelişimi için vazgeçilmez bir unsurdur. Karagöz ve Hacivat, bu anlamda sadece bir oyun değil, öğrencilerin sosyal becerilerini geliştiren, onları mizah yoluyla düşündüren ve ifade yeteneklerini güçlendiren bir eğitim aracıdır. Ayrıca, bu oyunlar sayesinde öğrenciler geçmişin değerlerini öğrenirken, aynı zamanda geleneksel sanatlarımızın modern dünyada nasıl yaşatılabileceğini keşfetme fırsatı bulurlar.

Mevlânâ’nın “Ne söylersen söyle, söylediğin, karşındakinin anladığı kadardır” sözü, Karagöz ve Hacivat geleneğinin eğitimle nasıl örtüştüğünü çok güzel anlatır. Bu oyunlar, yalnızca anlatanın değil, dinleyenin de önem taşıdığı bir etkileşim ortamı sunar. Günümüz eğitim anlayışı da öğrencilerin pasif dinleyiciler olmaktan çıkıp, aktif öğrenen bireyler olmasını hedefler. Karagöz ve Hacivat oyunları, öğrencilere eleştirel düşünmeyi, mizah yoluyla iletişim kurmayı ve öğrenirken eğlenmeyi öğretir.

Bugün Karagöz ve Hacivat oyunlarını yaşatmak, yalnızca bir geleneği sürdürmek değil, aynı zamanda eğitimde mizahın ve kültürel değerlerin önemini kavramaktır. Öğrenciler için bu oyunlar, hem tarih bilincini geliştirir hem de iletişim becerilerini güçlendirir. Dolayısıyla, Karagöz ve Hacivat sadece geçmişin bir mirası değil, geleceğin eğitim anlayışına da ışık tutan bir değerdir.